Meer dan alleen gebouwentechniek

Aan de binnenzijde geven vijf videopanelen met touch-display de nieuwe interface passend weer. Is iemand niet thuis of wil diegene niet gestoord worden, dan kan de deuroproep ook in het gemeenschappelijke bereik worden aangenomen.

De nieuwe gemeenschappelijke woonvormen, die in de tentoonstelling worden voorgesteld, stellen andere eisen aan de deurcommunicatie dan een- of meergezinswoningen. De communicatie in het gemeenschappelijke huis maakt niet alleen onderscheid tussen „binnen“ en „buiten“. De drempel wordt hybride en vraagt om een communicatieconcept, dat op de specifieke vereisten van gemeenschappelijke zones ingaat.

Voor de door Ilka en Andreas Ruby evenals door EM2N architecten gecureerde tentoonstelling heeft Siedle een toepassing met volledig nieuw interface-design en innovatieve functionaliteit ontwikkeld. De prototype, hoge resolutie monitor bij de deur toont een intuïtief bedienoppervlak. Zij is speciaal voor de behoeftes van de collectieve meergeneratiewoning ontwikkeld.

De bewoners zijn met naam en foto’s zichtbaar, vergelijkbaar met het contacten overzicht van een Smartphone. De bezoeker kan beslissen, of hij een privé bereik of de gemeenschap belt – praktisch, wanneer er alleen iets hoeft te worden afgegeven. Daarbij toont de interface visueel de actuele status. En vanzelfsprekend werd voor de meergeneratiewoning ook aan de barrièrevrije toegang gedacht: een rolstoel- evenals een braille-toets maken het mogelijk.

Aan de binnenzijde geven vijf videopanelen met touch-display de nieuwe interface passend weer. Is iemand niet thuis of wil diegene niet gestoord worden, dan kan de deuroproep ook in het gemeenschappelijke bereik worden aangenomen.

Siedle sponsorde de tentoonstelling van het Vitra Design Museum „Together! De nieuwe architectuur van de gemeenschap” en nam er ook actief aan deel. In een aangegeven meergezinswoning met maatschappelijk bereik is een Siedle installatie geïnstalleerd. Het innovatieve communicatieconcept is een productstudie. Siedle heeft haar speciaal voor dit doel ontwikkeld. In 2018 heeft de Raad voor Vormgeving de studie met de gerenommeerde German Innovation Award onderscheiden.

Siedle heeft het maken van de films ondersteund, initieerde samen met het architectuurmuseum een discussie-tentoonstelling bij het thema „Architectuur en Oral History” en nodige uit voor meerdere exclusieve rondleidingen.

Francis Kéré behoort tot de belangrijkste vertegenwoordigers van een sociaal betrokken architectuur. De culturele imprentingen van zijn thuisland Burkina Faso en zijn ervaringen uit Duitsland vertaalt hij in een nieuwe architectuur, die ethische en esthetische principes consequent verbindt. Dat maakt hem tot een van de meest buitengewone talenten van de huidige architectuur en tot een voorbeeld voor komende generaties.

„Het verheugt mij zeer, om weer met Siedle als sponsor samen te werken“, aldus Andres Lepik, directeur van het architectuurmuseum. „De gemeenschappelijke activiteiten helpen, om onze thema’s op een breed publiek over te brengen.“ Siedle sponsorde de tentoonstelling, initieerde samen met het architectuurmuseum een discussievoorstelling met Francis Kéré en Chris Dercon en nodigde uit tot meerdere exclusieve rondleidingen.

Paul Schneider-Esleben telt tot de belangrijkste Duitse architecten van de 20e eeuw. Naar aanleiding van zijn 100e verjaardag plaatste het architectuurmuseum van de TU München zijn werken in een groot retrospectief, waarin de gehele bandbreedte van zijn werk werd voorgesteld. Naast prominente grote projecten zoals het Mannesmann-Hochhaus in Düsseldorf of het vliegveld Köln-Bonn konden de bezoekers ook minder bekende ontwerpen evenals aquarellen en meubel- en sieraadontwerpen leren kennen.

In het kader van de tentoonstelling presenteerde het architectuurmuseum een innovatief begin in de architectuurgeschiedenis: interviews met tijdgenoten en volgers van Paul Schneider-Esleben evenals tegenwoordige gebruikers van zijn bouwwerken openen een nieuwe toegang tot de persoon en zijn werk. De filmisch gedocumenteerde interviews werden in de tentoonstelling voor de eerste maal getoond. Zij vormen de eerste basis voor een toekomstige verzameling van het architectuurmuseum.

Het architectuurmuseum presenteerde de films in het kader van een discussie tussen experts over heet thema „Architectuur en Oral History“. Welk potentieel heeft dit initiatief? Welke nieuwe inzichten kan het voor de architectuurgeschiedenis geven?

Over deze en andere vragen discussieerden directeur Andres Lepik en curator Regine Heß van het architectuurmuseum van de TU München met Oliver Elser, curator van het Duitse Architectuurmuseum Frankfurt am Main, en filmmaker Gereon Wetzel.

Siedle heeft het maken van de films ondersteund, initieerde samen met het architectuurmuseum een discussie-tentoonstelling bij het thema „Architectuur en Oral History” en nodige uit voor meerdere exclusieve rondleidingen.

Siedle ondersteunde de tentoonstelling „Radically simple“ in het architectuurmuseum van de TU München. Zij bood een omvattend overzicht over het leven en werk van een van de meest interessante moderne architecten.

Een eerste conclusie is: iedere drempel is communicatie. Niet pas door ingebouwde techniek, maar door haar pure existentie. Zij geeft veelvuldige signalen, ze kan uitnodigend zijn of afwijzend, ze opent zichzelf en het gebouw, of zij sluit het af. Dat alles doet zij, of wij het willen, plannen en vormgeven of niet. Wij doen er goed aan, om de taal, die de ingang spreekt, bewust te kiezen.

Op de foto: Till Boettger, professor ontwerpen en ruimte-vormgeving, en Peter Strobel, hoofd ondernemingscommunicatie bij Siedle.

Foto: David von Becker

De architectuur faculteit van de Bauhaus Universiteit in Weimar besteedde een seminar in de Master studie aan het thema „Drempelruimtes“. Daarin onderzochten 25 aankomende architecten complexe vragen over de drempel:

wat is een architectonische drempel?
Hoe kan een drempelruimte worden gedefinieerd?
Welke opgave neemt de drempelruimte over bij het ontsluiten en beleven van architecturen?

De studenten analyseerden allereerst reële architecturen en ontwierpen daarna eigen modellen voor drempelruimtes. Siedle initieerde de tentoonstelling, gaf inzicht in de ontwikkeling en productie van systemen voor gebouwencommunicatie en bestudeerde de ontwerpen.

Foto: David von Becker.

De drempelruimte van Ekaterina Galinka stelt een in scene gezette ingang naar een dobbelsteenachtige expositieruimte voor. Spleten in de buitenwand brengen ritmisch licht naar het binnenste. Dit effect wordt versterkt door vernauwingen; door modificaties van de binnenmuren van de ruimte en het plafond: er ontstaat een trapsgewijze, trechtervormige ruimte.

Foto: Tobias Adam

Een eerste conclusie is: iedere drempel is communicatie. Niet pas door ingebouwde techniek, maar door haar pure existentie. Zij geeft veelvuldige signalen, ze kan uitnodigend zijn of afwijzend, ze opent zichzelf en het gebouw, of zij sluit het af. Dat alles doet zij, of wij het willen, plannen en vormgeven of niet. Wij doen er goed aan, om de taal, die de ingang spreekt, bewust te kiezen.

Op de foto: Till Boettger, professor ontwerpen en ruimte-vormgeving, en Peter Strobel, hoofd ondernemingscommunicatie bij Siedle.

Foto: David von Becker

Wat gebeurt er, wanneer we een gebouw betreden of verlaten? Wat ervaart de mens daarbij, welke rol speelt de architectuur, welke invloed heeft de techniek? Met deze vragen houden studenten van de Bauhaus Universiteit Weimar in samenwerking met Siedle zich bezig. De bevindingen presenteert het nu verkrijgbare boek „Schwellenräume“ („Drempelruimtes“).

Het model toont een van de ontwerpen van de studenten: de Welcomebooth van Christian Müller reageert op de tegenwoordige behoeften aan individualiteit, communicatie en veiligheid. Foto: Tobias Adam